लाजाळू..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

लाजाळू..!

..त्या दिवशी लाजाळूने अखेरची पाने मिटली. कुठल्या एखाद्या पानावर अखेरचं प्रबोधन असेल, म्हणून माझं कुतूहल शिगेला पोहोचलं होतं. राहून-राहून मन त्याची पानं कुरवाळत होतं. मिटलेली पाने कदाचित कुरवाळून पुन्हा उघडतील म्हणून.. कुरवाळल्यावर पाने मिटणारा तो. त्याने त्याचा गुणधर्म काही सोडला नाही. शेवटी काय? मातीला पुन्हा मूठमाती देऊन कर्तव्य पार पडायचं. आपला शोक शोकांतिका होताच संपतो. मग ही मिमांस कुणाला सांगत फिरायची? ठेवायचं आपलं स्वतःलाच. जाणारा सांगून जात नाही आणि येणारा पूर्वकल्पना देत नाही. आलिया भोगासीमध्ये मतलबं बाजूला राहतात. तेवढ्यापुरता चालढकल होऊन जाते. थोड्या दिवसांनंतर सगळं स्थिर होतं. माती झालेल्या कितीतरी प्रेतांच्या स्मरणार्थ; पहाटे प्राजक्त स्वतःला मातीवर उधळून देत असावा अशी संकल्पना होते. याची प्रचिती यायला, तेवढं पुण्य आपल्या वाट्यात आहे का? मग पुन्हा एक लाजाळू त्याच मातीवर पुन्हा रोवला. सवड काढून अगदी एकेका पानासह सतावला. लाजाळू पानं मिटतांना दिसला कित्येकवेळा. पानं उलघडतांना मात्र नेमकी आपली पापणी मिटून जायची. फारसा दिसायचाच नाही. प्रत्येकाच्या भूतकाळाची अशीच लाजाळूची मिटलेली पाने दिसतात. पण ती पाने उलघडलेली दिसत नसतात. गुंतलेली असतात. त्यामुळे मग म्हटलं लाजाळूची मिटलेली आणि आपली दुमडलेली पाने बरी..!
- ✍ मृदुंग®
kshanatch@gmail.com
७३८७९२२८४३

हत्त्या..! 2014

:-)
क्षण..!

हत्त्या..! (विक्षिप्त)

तिला प्रसुतीच्या कळा फार असह्य झाल्या होत्या. नैसर्गीक सुटका तिची अजून होत नव्हती. सिझेरीनचा घाट मांडला. वेदनेतून शास्त्रीय सुटका तिची केली गेली. फार असे कुणाला तिच्याबद्दल माहीत नव्हते. विवाहित होती कि अविवाहित काही कळत नव्हते. एकटीच आली होती कळा सहन करत. स्वत:च स्वत:ला दवाखाण्यात दाखल केले. भल्या थोरल्या घरातली वाटत होती ती. अवघडलेल्या परिस्थितून तिची सुटका आधी करणे महत्त्वाचे. प्रश्नांच्या सरबराईतच तिची शुद्ध हरपली. शुद्धीत आल्यावर पुन्हा प्रश्नांची सरबराई. कदाचित खोटी उत्तरे देऊन सोडवणूक तिने केली. हातात तिच्या तान्हूलीला देत, दुध पाजा म्हणत नर्स निघून गेली. विस्मयीत होऊन ती तो तान्हूला देह पाहात राहिली. कुरकुरलं, चुळबुळलं जरासे ते. तेव्हा कुठे तिच्यातली माऊली जागी झाली. दुध पाजून निजली ती तान्हूली माऊलीच्या कुशीत. ती माऊली मात्र रडत राहिली उशीत. आठ दिवसांच ते नाट्य दवाखाण्यातच छान होत. नवव्या दिवशी स्वत:च स्वत:चा डिश्चार्ज घेऊन तान्हूलीसह ती बाहेर पडली. आनंदीत चेहरा वाटत होता तिचा. मनात वादळ मात्र उठलं होत. फसवणूक झाली होती प्रेमात तिची. पदरात घेऊन तान्हूलीला रस्त्यावर भटकत राहिली.

एकदा फोन करुन त्याला ही बातमी द्यावी. जमलेच त्याला तर पुन्हा एक सुरुवात व्हावी. नंबर बदलवून तो अलिप्त झाला. काय करावं आता तिला कळे ना. मंदीराच्या पायरीशी बसून ती रडत राहिली. सांज झाली तान्हूली तिच्या स्पर्शाने सुखावली. काय ओळख द्यावी तुला तिची माऊली म्हणाली. माझे कर्म आता शिक्षा तुला. काळीज तिचे दगड झाले. पायापासून धरत तान्हूलीला माऊलीने पायरीवरच आपटले. कोवळा तो जिव पहिल्याच आघातात चिमुरडा देह गेला सोडून. माऊली नव्हती भानावर निश्प्राण देह आपटतच राहिली. पोटाला असलेले टाके तिचे रुतले जरा. काय बुद्धी सुचली नखाने स्वत:चे पोट फाडले. मध्यरात्रीचे ते थरार नाट्य मंदीराच्या पायरीवर घडले. कोण कुठली? असेल अशीच, सकाळी जमावाच्या तोंडावर होते. गुन्हा होता तो हत्त्याही होती. चुक मात्र कुणाची होती. शिक्षा कुणी कुणाला दिली होती. दोन दिवस वर्तमान पत्रांचे खमंग झाले. पोलीसांचे थोडे काम झाले. न्याय कुणा देणार? अन्याय सहन करुन त्या दोघी गतप्राण झाल्या.

(नोंद:- पूर्ण लिखान काल्पनिक असून वास्त्वाशी ताळमेळ आढळल्यास निव्वळ योगायोग समजावा)
- ✍ मृदुंग®
kshanatch@gmail.com
+९१ ७३८७९ २२८४३