Powered By Blogger

Sunday, June 28, 2015

छळवनूक / पिळवनूक..! :-)


♥ क्षण..! ♥

छळवनूक / पिळवनूक..!

आजच्या आधुनिक काळात नात्यांच्या जवळपास सगळ्याच नैतिक परिभाषा बदलत आहेत. एकटे, एकाकी आयुष्य अथवा लिव्ह-इन रिलेशनशिप किंवा समाज व्यवस्थेनी मान्य केलेली लग्न व्यवस्था! या बदलत्या काळात आयुष्य आलबेल होण्यासाठी ठराविक कारण वास्तवात काहीच असत नाही. घरोघरी मातीच्या चुली आणि भांड्याला भांड लागून होणारा तीळ-पापड कुणासाठी नवीन असत नाही. नावीन्याच्या वेष्टनात गुंडाळलेली नात्यांची गाठ  सैल होण्यासाठी अवधी फार लागत नाही.
नव्याचे नवदिवस उडून जात नाही तोच, स्वभावाचे कांद्याच्या पापुद्र्यासारखे सगळे पैलू आपापले स्वभावधर्म ठळक उमटवन्याचा हेका धरण्यात यशस्वी होतात. सासर-माहेर एकाच चौकटीत आपले स्थान निश्चित करतात. समाजाने प्रश्न करायला नकोत आणि कुणाच्या लेखीसुद्धा नसलेल्या आपल्या प्रतिष्ठेवर डाग उमटायला नकोत अशी दोन्ही घराण्यांची मानसिकता बनून जाते. लाडोब्यात स्वैर झालेल्या आयुष्यावर चौकट लादताच कैद झालेल्या पाखरासारखी प्रत्येकाची अवस्था होते.
प्रेमाची बदलनारी व्याख्या आणि स्वप्नवत हव्या असलेल्या संसाराची वास्तविकता यांचा आपापसात कसलाच ताळमेळ बसत नाही. शब्दा-शब्दावर विकोपाच्या भांडणांचे स्वरुप होते, साध्या-सुध्या विचारणांचे स्वरुप शंकेखोर वृत्तीला प्रवृत्त करते. एखाद दुसऱ्याचा असेल स्वभाव दोष मन आपली समजूत काढते; माहेराची अनुभवी शिकवण सांगते. आपल्याकडे दुर्लक्ष करण्याचे आपल्यांचे सर्व प्रयत्न यशस्वी होतात. दिल्या घरातून तिरडीवर बाहेर पडायचे प्रांजळ सल्ल्यात हुकूम लादलेला असतो.
शरीराचे अनैछेने लचके तुटतात. करून सवरून तुच्छतेची वागणूक देतात. शोषण म्हणावे किंवा आवडत नसेल म्हणावे तर समाज व्यवस्थेचे काटेकोर नियम पाळलेले आढळतात. नातं निभावतांना मात्र उपकाराच्या फसवणुकीची जाणीव होते. काय करावं? कुणाला सांगावं? निर्णय घेण्याचे सगळे मार्ग बंद होऊन गेलेले असतात. वाढलेल्या शरीराच्या वयाचे दाखले 'सरतील हे दिवसही', या स्वप्नाळू अपेक्षेत छळवादात कुजुन जातात. माती ही शेवटी मातीतच जाते. आयुष्याच्या स्वप्नांच्या राखेवर मातीसोबत एकरूप होतांना सुखी सुंदर आयुष्याची कल्पणा ही एक कुचेष्टाच झालेली असते. स्वतःची मदत स्वतःला करता येत नाही. कुणी बाहेर जायचे-पडायचे मार्ग दाखवल्यावर आपल्या स्वतःतच पुन्हा जगण्याचे त्राण उरत नाही. आहे तेच नशिब, पदरात पडलं न धन्य झाले अशीच पिळवनूक होत राहाते-राहिल या आयुष्याची..!
------------------------ मृदुंग™
kshanatch@gmail.com
'क्षणातच'
जळगाव हेड पोस्ट ऑफिस,
जळगाव-४२५००१
7387922843

(नोंद: स्वतःचे आयुष्य कसे जगायचे हा मार्ग दाखवणारा मी मार्गदर्शक नाही. या आयुष्याला जगून अनुभवून शब्दात व्यक्त करणारा मी एक दर्शक आहे..!)

Friday, June 26, 2015

स्तब्ध..! :-)

स्तब्ध..!

हल्ली पाऊस एकाकीच
माझ्या घरी येऊन जातो,
आठवत नाही म्हणताच
दाराशी उभा राहून जातो..!------------------------ मृदुंग™
kshanatch@gmail.com

Thursday, June 18, 2015

कागत तुमचा आहे..! :-)


♥ क्षण..! ♥

कागद तुमचा आहे..!

वापरायची वापरा..
नाही वापरायची नका वापरू..,
शाई माझी आहे..
शाई माझी आहे कागद तुमचा आहे..!

कागद तुमचा आहे..
चुरगळलेल्या कागदावर..,
चुरगळलेल्या कागदावर..
उधळलेल्या शब्दांची शाई माझी आहे..!

शाई माझी आहे..
शाईतून उमटलेल्या..,
कागदावर शब्द माझे आहे..,
कविता मात्र ही तुमची आहे..!

वापरायची वापरा..
नाही वापरायची नका वापरू..,
अर्थ माझ्या शब्दाला आहे
शब्दात भावना मात्र तुमची आहे..!
------------------------ मृदुंग
kshanatch@gmail.com

Saturday, June 13, 2015

आर्त प्राजक्त..! :-)


♥ क्षण..! ♥

आर्त प्राजक्त..!

पहाटे पांढऱ्या चांदण्यांचा
माझ्या अंगणात सडा पडतो,
गंधाळलेला बेधुंद गंध मग
घरभर यथेच्छ दरवळू लागतो..!

सुरेल ताण छेडते कोकिळ
अन् दिवस माझा बकुळ होतो,
कर्दळी पानांवर पापण्यांना
काजळ एक काळा ढग लावतो..!

फांदी-फांदीवर थेंब उतरतो
अन् ओंजळ माझी मागत राहतो,
थेंबातून एक हात पुढे येतो
आभास स्वप्नांचा फसवत राहतो..!

एक क्षण प्राजक्ताचाच पाऊस
मला त्याचे आयुष्य परत मागतो,
आणि मी त्याची राख बागेतल्या
मातीत पुन्हा-पुन्हा पेरत राहतो..!
------------------------ मृदुंग™
kshanatch@gmail.com

Friday, June 12, 2015

प्राजक्त गंधाळतांना..! :-)


♥ क्षण..! ♥

प्राजक्त गंधाळतांना..!

प्रत्येकाचा प्रवास सारखा नव्हे! एकसारखाच असतो... लुभावण्या वाटेच्या प्रेमात जो-तो पडतो... ओळख होते... मैत्री वाढते... ओढ लावणाऱ्या क्षणांशी नाते घनिष्ट जुळते... प्रेम म्हणजे काय? हे समजन्या आधी स्वप्नांचे मनोरे सजू लागतात... अपेक्षांचे जाळे गुंता वाढवू लागतात... पावसाच्या पहिल्या सरेसारखा प्राजक्त ओंजळीत एकनिष्ठ होऊन गंधाळू लागतो... कुणाला आवडू लागतो मखमली स्पर्श... हवाहवासा वाटतो कोवळा गंध... मोह दोन क्षणांचा आयुष्य नासवतो... येणाऱ्या प्रत्येक लाटेवर श्वासांना तू-मी उसवतो... तरीही प्राजक्ताचा गंध रित्या ओंजळीत दरवळतो... कारण प्राजक्ताच्या फुलांचे बरेच पावसाळे भरल्या ओंजळीतच कोमेजुन गेले असतात... भर पावसात मग प्राजक्त उभा-उभा जळतो... कोणी आठवतं तर कोणी विसरतं... पावसाच्या ओल्या चिंब दिवसात... ओंजळीत मातीनंतर एक कोमेजलेला प्राजक्तच उरतो गंधाळतांना..!
---------------------------- मृदुंग™
kshanatch@gmail.com

Tuesday, June 2, 2015

लुटावलं..! :-)


♥ क्षण..! ♥

लुटावलं..!

कंबरेत दोन्ही हाते उलटे बांधून निघाले ते सफरीवर. तांबूस झालेला चेहरा न पिंगट लाल डोळे. चुन्याचा पांढुरकाही त्या पिकलेल्या केसांच्या अधीन राहिला. राजहंसाची सावकाश पावले उचलत गावाची वेश त्या पावलाखालीच अदबिने आली. नजर शून्य झाली. वडाच्या पारंब्यांवर आठवणीचे झोके झुलू लागले. धागे होते वडा भोवती गुंफलेले. आयुष्याच्या गाठीचा धागा मात्र जगोजागी उसवत गेलेला. सांज रेंगाळून निघुन गेली. चेहऱ्यावर ताणलेल्या सुरकुत्या काळोखात हरवून गेल्या. मनात चल-बिचल झाली, पावलांखालची जमिन निसटू लागली. वडाच्या पारावर कसं-बसं शरीरातले सारे त्राण एकवटून बसत, खिशात कोमेजत आलेला पाहाटेचा धुंद वेचलेला प्राजक्त ठेवत; ओठांवर उसने हसू आणत स्वतःशीच ते पुटपुटले, 'आज वडाच्या झाडाला सावित्रीने पूजलं नाही.' म्हणून सत्यवान स्वतःच आला. पण दुरदैव बघितलेस सावित्रीची परीक्षा घ्यायला यमाकडे सवड होती, प्रश्ने होती, नियतीची प्रमाणे होती, प्रथा या संकल्पनेची प्रबळ कारणे होती. सत्यवानाकडे मात्र सावित्रीसाठी काहीच नव्हते. यमासोबत ना लढण्याचे बळ ना कठोर निर्णय क्षमता. मधाळ गोड बोलण्याची पद्धत आणि हट्ट स्त्रिचाच दागिना. पारावर बसलेल्या सत्यवानाच्या ओंजळीतून प्राजक्तही निसटला. घेणं नव्हे देणं माहित असुनही ओरबाडनं सगळ संपल्यावरही तुझं सुटलंच नाही. संपूर्ण आयुष्य नासलं छे! नासवलं तरी किळस काही या आयुष्याची येतच नाही. लुटण्याची आणि लुटावण्याची पद्धत अशीच अनुरूप असते. मी क्षण उधळत जातो तू कणकण वेचत जाते..!
---------------------------- मृदुंग™
kshanatch@gmail.com