ताज्जूब हैं..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

ताज्जूब हैं..!

ए जिन्दगी तू भी तो कमाल करती हैं
मौत के नहीं सांसो के सवाल करती हैं,

इस पल को भी जी रहें थें हम बेवजहा
क्या बात थीं जो तू भी बवाल करती हैं,

बेगुनाह नहीं था ये दर्द मेरा सुन तो ले,
फिजूल जज्बातों के खयाल करती हैं..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

टोपण..!

♥
टोपण..!

शर्टाच्या खिशावर पुर्वी
साधे रेनॉलचे टोपण होते,
स्टेटस बदलले तस-तसे
टोपण पार्करचे झाले होते ��

मस्टरवर साधी सही तर
हल्ली ॲटोग्राफ मार्करचे होते,
टेम्परवरी पर्मनंट बदलून
टोपण ते एक खिशाला होते ��
-------------- © मृदुंग

22/11/2011 ते 22/11/2014..!

♥
♥ क्षण..! ♥

22/11/2011 ते 22/11/2014

गेल्या तिन वर्षात बराच काळ लोटलाय...घडामोडीही बर्याच वेगात घडल्या आहेत...परिणाम स्वरुप बदल देखील दृष्टीपथात आहे...तरीही वाटते कुठे तरी आहे तसेच आहे सगळे...जस्से होते तस्सेच आहे...पण येणारा काळ नाविन्य घेवून येणारा असतो म्हणतात...अजुन वेगळं पण सगळं सारखच काही असते ना...अगदी तसेच...हा आज आहे...हाच तो उद्याही आहे...पुढे-पुढे सरणारा...या कालखंडात झालेल्या जखमेपासून असह्य वेदनेचा एक वेगळाच भाग तयार झालाय...कदाचित काही गोष्टी टाळता येणे शक्य नसतात म्हणतात...म्हणून त्यांना स्विकारावे लागते...आणि त्यांच्या सोबतच पुढे चालत राहावे लागते...मागे वळून नजर जातेच हो...पण तोवर आपल्यावर रोखलेली नजर, सावरुन अलिप्त आणि लुप्त झालेली असते...अर्थात यात कुणाचा दोष आहे किंवा नाही माहित नाही...पण निर्दोषही कुणी नाही एव्हढे नक्कीच..."क्षण" या सदराचा हा तिसरा वार्षीक सोहळा...हे सदर सुरु करुन आज कुठवर आलेय? आणि कुठवर पोहोचून उभे राहिलेय? या अहंकारी वृत्तीत नक्कीच गुरफटणार नाही...आपणा सर्वांचे या शब्दांवर प्रेम असेच अबाधीत राहो...मला माहित आहे माझ्या पुढच्या वाटचालीचा काय विचार आहे? हा प्रश्न मी इथे उत्तर देवून सोडवायला हवा...परंतू ठरवून कुठे काही करता येते? काही गोष्टी गुलदस्त्यातून एकदम बाहेर येवून संभ्रमात टाकतात...भ्रम-संभ्रम आजही माझ्या बाबद बरेच आहेत...पण मी ते अजुन तरी दुर नाही करणार...थोडक्यात असे कि, आजवर होते तसेच पुढे चालत राहिल...बाकी अपेक्षा/सुप्त इच्छा माझी काहीच नाही...तुमचे शब्द प्रेम असेच भर-भरुन (फक्त)माझ्या शब्दांवर ठेवा...आपणा सगळ्यांचा व्यक्तिगत-व्यक्तिश: आभारी आहे..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

बाहूली..! (बालदिना निमित्त..!) :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

बाहूली..! (बालदिना निमित्त..!)

राजरोस अंगनात ती भातुकली खेळायची
टकामका बघत इटुकली बाहुली सजवायची,

बाहूला बघून कौतुक ती बाहूलीचे करायची
थाटा-माटात बाहूलीचे लग्न लावून द्यायची,

पंगत बसल्यावर ती बाहूलीला बिलगायची
बाहूली का बंर जाते घर सोडून विचारायची,

मुकी बाहूली काहीच नाही मग बोलायची
बोलेल बाहूला काही म्हणून ती तरसायची,

कधी पुढे-पुढे कधी मागे-मागे असायची
सावली म्हणत स्वत:लाच वेल असायची,

चौकटीत अडखळले पाऊले जे घराची
उभे वृंदावन ते पैंजणांतच रुणझुणायची..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

लिहायला घेवू नये ! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

लिहायला घेवू नये..!

लिखाणाच कसं असतं? स्वत:ला येत असल्यावर इतरांच लिहिणे तुच्छ वाटतं. इतरांनी लिहिलेल्या पानभरातलं एखाद दुसरीच ओळ आवडते. त्यातल्या त्यात स्वत:च लेखक असल्यावर, स्वत:च्या मनाचा न शब्दांच्या रतिबाची घरंदाज ओळख झालेली असते. वाचायची आवड असते पण समोर असलेला किंवा आलेला शब्दांचा ढाचा कंटाळवाना वाटतो. वेगळं शोधण्याचा प्रयत्न केला तर काही एक वाचनेबल नसतेच. सुरुवातीची ओळ वाचताच पुढच्या ओळीचा अंदाज लागतो. वाचायची भुख तर सपाटून लागली असते. पण..!  हवे तसे व्यंजन पुढ्यात येत नाही. शोध सुरु असतो इथून तिथून पाने बदलायचा. पण संदर्भ बदललेलेच नसतात तर पान बदलून काय मिळणार आहे? या उपर स्वत:चाच विचार केला तर या व्यतिरिक्त अजुन वेगळं चविष्ट इतर जावू द्या स्वत:च लिहायला बसल्यावर कागद-शब्द-प्रसंग-वेळ सगळेच अवसान गळून बसतात मग कुणाला काही बोलावे किंवा कुणाचे काही ऐकून घ्यावे हा निव्वळ टाईम पास अन् विषयांतर..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

दुतर्फा..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

दुतर्फा..!

तिला कळत नव्हतं. त्याला कळून वळत नव्हतं. साध गणित एकमेकांच जुळत नव्हतं. आयुष्याच्या गाडीचे दोन चाके वेग-वेगळे धावत राहिले. जगण्याचा वेग होता पण आवेग नव्हता. कुठे थांबावे असा विसावा नव्हता. कदाचित पावसानंतरचा ओलावा हरवला होता. सुखाची वृष्टी मग झालीच नाही. दु:खाची दृष्टी बदललीच नाही. एका मागून एक नुसते वाद. पाठमोर्या आकृतींचे मुके संवाद. लुडबूड करायला काही एक उरलंच नाही. सोबत प्रवास केल्या नंतर, सहवासाचा-उपभोगाचा संपुष्टात आलेला व्यवहारच होता तो दुतर्फा..!
--------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

मेडिसिन्स..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

मेडिसिन्स..!

निघालो जेव्हा प्रवासाला
थोडी फार केली होती चिल्लर
दुखले जर डोके किंवा अंग
सोबत ठेवली होती पेनकिलर

वाटेत वाढली थोडी शुगर
दिमतीला होती मेट्सोफ्लेम
तुटलं अंग-अंग जेव्हा सारं
आठवली होती कॉम्बीफ्लेम

ठणकून निघाले हे डोके
नजरेसमोर फिरली सॅरेडॉन
वाटेत झाली जी ॲसेडीटी
इनो ऑन ॲसेडिटी गॉन..!
--------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

आठवणीतली पाने..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

आठवणीतली पाने..!

आज पुन्हा मागची काही पाने उलटली. कुठे कोमेजलेला गुलाब तर कुठे गंधाळलेल्या प्राजक्ताची फुले भेटली. अगदी तस्संच्या तस्सं वाक्यात उमटलेलं. जगणं होतं एका काळाचे ते नजरेसमोर आलेलं. काळोख पिवून उजेडाणे त्याचे अस्तित्व सांगावे तसेच रातराणीचे लुभावणे होते.
गुलमोहराचे वठून जाणे, मोगर्याचे बाधीत असणे. ओंजळीतल्या चाफ्यात मग दोन अशृंचे ताफेही नसणे. प्रत्येक शेवटा नंतर सुरुवात वेगळीच होते कदाचित..! ऋतू नसतांना श्रावण आठवतो. भर दिवसाच्या उजेडात काळोख हवाहवासा वाटतो. गत काळाच्या स्मृती तजेल होवून, परिस्थितीचे मापदंड आलबेल होतात. चौकटीतल्या नियमांचा आधार घ्यावा तर प्रेमाची समिकरणे चुकीची वाटतात.
नजरेच्या कक्षेत येणारा प्रत्येक शब्द कागदाचा गुलाम झालेला दिसतो. आठवणींचे हळवे वादळ दिशाहीन सैरभैर झालेला उरतो. प्रभावी वाटण्याखेरीज उधारीची खेळ गम्मत भासतो. मोबदल्यात मग प्रत्येक नात्याची मांडणी होते. स्वत:साठी काही एक शिल्लक न ठेवता स्वप्नांची वाटणी होते. कुठल्या त्या एका पानावर स्थिर उभे राहून बिथरणे होते..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

विसंबून..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

विसंबून..!

रिळातून नको असलेला धागा काढल्यावर...त्या धाग्याची गुंता होण्याची दाट शक्यता असते...पहिलं टोक कुठे राहिलं..? या शोधात एक गाठ पडते...टोक सापडत नाही...वैताग वाढतो...झालेला गुंता हैराण करतो...तोडावा धागा न करावी पुन्हा एक नवी सुरवात...रिळात मग फारसा धागाच नसतो...थोडा धागा निघून...एक टाकं पाडून...धागं कुजकंच वाटतं...गाठ टिकेल किंवा नाही या साशंकात विण विस्कटलेली होते...शेवटच्या टोकावर माझं मानू कि परकंच ठेवू...भ्रमात स्वत:लाच हसून अलिप्त व्हायचं...गाठींवर निश्फळतेने विसंबून..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

अतिप्रसंग..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

अतिप्रसंग..!

माहित नाही तिचं बिनसलं का होतं... रात्रीच्या अतिप्रसंगानंतर फारस काही नाविन्य उरलंही नव्हतं...शरिराचे व्यवहार चुकते करुन कर्तव्याचे प्रलोभने तेव्हढे उरलेले...एकट...एकाकी...सोबतीला पुन्हा तोच अंधार... आणि तोच निराधार आधार... का कशाला..?
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

जगणे झाले..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

जगणे झाले..!

काही कारण नसतांना ओठांचे हसणे झाले
दु:खात सोपे न सुखात अवघड जगणे झाले,

सतत ये-जा होत राहिली ना माझ्या घरात
का बंर उभ्या दारात चौकटीचे नसणे झाले,

तिष्टीत उभे राहून दुखली मरणाची पाऊले
उगा पायरीवर मरणाचे हतबल बसणे झाले,

जरासे खोडकर होते तेव्हाही माझे आयुष्य
माझे नजरांना चोरुन पाठमोरं बघणे झाले,

मागून मला उत्सवाची खोटी-खोटी पर्वणी
उधारीच्या श्वासांचे श्वासात सजणे झाले,

आठवणीत कोमेजलेल्या काही फुलांवर
गोंधळून अबोल क्षणांचे क्षणभर येणे झाले,

चुरगाळलेल्या कागदालाही गृहीत धरुन
चार खांद्यावर माझ्या आसवांना नेणे झाले..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

आयुष्य गुलजार आहे..!(3) :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

आयुष्य गुलजार आहे..!(3)

सैपाकाच्या खोलीत तिची तारेवरची कसरत सुरु होती. मुलांच दुध, त्याचा नाष्ता नंतर जेवणाची रोजचीच उठाठेव चालली होती. विना तक्रार अगदी आनंदाने कसलीच पोकळीक जाणवत नव्हती. संसारात काही कमी पडतंय तिच्या मनातही येत नव्हतं..!
दोन-तिन वर्षाच्या संसारात उत्कृष्ट बायको-सुन-गृहिणी नंतर आई या पदवीचा अभ्यासक्रम सुरळीत सुरु होता. भरल्या घरात सुखाचे दुध अगदी उतू जात होतं. घराला फक्त चार भिंती असतात पण त्या चार भिंतीना घर म्हणायला आणि बनवायला आपली माणसे लागतात..!
दैनंदिन प्रमाणे तिचे पाक गृहात हसत मुखाणे गुणगुणत राबणे सुरु असते. तो त्याचे नित्याक्रम आवरुन ऑफिससाठी तयार होवून डायनिंगवर विराजमान होतो. समोर तिनेच आणून ठेवलेला पेपर उचलत एक नजर तिला पाठमोरीच न्याहाळून घेतो. बातम्यांची हेडलाईन बघत असतो आणि तिचा स्वर उमटतो.
"जेवन तयार आहे वाढू गरम-गरम?" जरासा पेपर बाजुला करुन घड्याळात वेळ बघत हं! वाढ बोलुन त्याच-त्याच बातम्या म्हणून पेपर बाजुला ठेवून बडबडत बसतो. कधी सुधरणार लोकं काय माहिती. तो त्याच्या तालात असतो. ती तिच्या गुणगुणन्यात तव्यावरुन गरम पोळी ताटात ठेवून त्याचे ताट वाढून देते. ताट वाढून पुन्हा त्याची पोळी संपण्या आधी, दुसर्या पोळीला लाटायला घेण्याची तिची चुणचुणीत लगबग असते. अर्ध्या पोळीचा आस्वाद घेवून, 'भाजी छान झालीये' एव्हढी दाद त्याच्या कडून येई पर्यंत तिची दुसरी पोळी तव्यावर ठेवली जाते.
कधी नव्हे ते सहज जेवता-जेवता तिचे निरिक्षण सुरु होते. तापलेल्या तव्यावरची पोळी पलटवतांना, तव्याचे तिच्या बोटांना बसलेले चटके, तिच्या मुखाच्याच हलक्या फुंकरवर, स्वत:चा पराभव स्विकारतांना दिसतात. कधी जास्तच वाफ आली तर बोटांचे झटकणे न मुखातून स्स्स करत फुक मारुन क्षणभर थांबलेलं गुणगुणने पुन्हा सुरु होते.
तो तिला पाहातोय तिला माहित नसतं. तिची दुसरी पोळी त्याच्या ताटात वाढायची आहे. या आपल्याच तंद्रीत ती पोळी घेवून, त्याला हवं नको पाहात पोळी ताटात वाढून पुन्हा माघारी वळते. तिसर्या पोळीलाही स्स्स करत फुक मारुन पुन्हा गुणगुणने...चौथ्या पोळीलाही तसेच... त्याच्या विचारांच्या अंदाजानुसार, आजवर केलेल्या प्रत्येक पोळीसाठी एव्हढे चटके तिला तव्याने दिले असावे निष्कर्श त्याचा निघतो. आजवर साल! तिचा हात बघतांना मग बोटांवर व्रण-डाग किंवा हात भाजला कुरबुर करतांना दिसली कशी नाही..?
आताही भाजलं असेल पण मुखावर एक रेष नाही. तिच्या जवळ येण्याची संधी साधत तिच्या हाताची बोटेही दोन नाही चार वेळा निरखून बघतो. काहीच नाही तशीच मऊ मखमली असतात. ती संभ्रमात अचानक काय झाले? काय बघतोय हातावर? काही न कळून ती विचारतेच..!
तो जागेवरुन उठतो तव्यावरुन हात फिरवत त्याच्या तापमानाचा अंदाज घेतो. अनोळखी अतिक्रमण म्हणून तवाही त्याला इंगा दाखवतो न त्याचा हात भाजतो. आई-आऊच! ती लागलीच जवळ येते न थंड पाण्याखाली त्याचा हात धरते. काय चाललेय तुझे? मुर्ख-बावळट आहेस का? हसणार नाहीस ना तर सांगतो..!
हम्म! बघू सांगा आधी. झाला प्रकार तो तिला कसं न कुसं तोंड करत सांगतो. सरते शेवटी बघुया सहज हात फिरवून तव्यावर म्हणून फिरवला तर भाजला. रोज तुझा नाही भाजता आला तव्याला म्हणून, माझा हात भाजून तव्याने त्याचा गुणधर्म पाळत, थोडा काळपट रंगही चटक्या स्वरुपात मला दिला. हे बघ! हे बघ! हे बघ! अर्रर्रर्रर्रर्र, अवघड आहे तुला समजुन घेवून सांभाळणं. वेडी होवून त्याची ती हसत सुटते. हसू नकोस म्हणून तो खोटा रुसुन बसतो. त्याचे ते उतरलेलं तोंड पाहून तिचे हसणे अजुन खळखळून वाहात भिंतीत रुतत राहाते. जा आता काही सांगणार नाही म्हणत लेकरासारखा तो वागू लागतो. तिचे हसणे सुरुच असते न त्या दोघांची चिमुरडी धावत येते. चिमुरडीला अलवार उचलून तिला तो खोट-खोट दटावू लागतो. तिला तिचे हसणे थांबवणे शक्य नसते. मोकळे हास्य पसरुन ती दोघांच्या जवळ येते. लज्जा घेवून नजरेत पापण्यांचे झुकते माप होते. त्याला वाटणारी आणि असणारी तिची काळजी अशीच व्यक्त होते. क्षण-दोन क्षण ऐकमेकांच्या नजरेत हरवले असतांना चिमुरडीचे तोतळे बोल भिंतीत रुततात. "आयुछ्य गुलदार आहे" ही ही ही ही..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

कोजागिरी सरुन गेल्यावर..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

कोजागिरी सरुन गेल्यावर..!

चांदणी रात्र भरात आली
चंद्राची गाठ घरात पडली,
बोलले ना ते शब्द काही
भेट अबोल स्वरात घडली..!

मना मनाचे हाल झाली
सुखाची एक चाल झाली,
नको करुस त्रागा आज
वेडी ती रात्र काल झाली..!

जी अत्तरे शब्दात दडली
ती उत्तरे कागदात नडली,
गळत्या पाकळ्यांत फुला
कळ्यांची मोजदात रडली..!

ऋतु बदलास ठेवतांना
हिरवे शालू पिवळी झाली,
जेव्हा भाकरच करपली
माझे आभाळ निळी झाली..!

चंद्राची चांदणी उरली
आणि पुनवेची रात्र सरली,
पैज लावून काळोखाशी
माझी उजेडाची हौस हरली..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

निघुन जा..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

निघुन जा..!

रोजचाच अधुरा खेळ आज तू मांडून जा
कारण नसतांना माझ्याशी तू भांडून जा,

कण-कण करुन वेचला पाहाटे मी प्राजक्त
वेंधळ्या क्षणाला येवून सडा तू सांडून जा,

नियमात बसलो नाही मी कुणाच्या कधी
ही चौकट माझी एकदाच तू ओलांडून जा,

अबोल शब्द होते नुसतेच माझे कागदावर
प्रत्येक कागदाला उगाचंच तू फाडून जा,

भुस-भुशीत झाली या बगिच्यातली माती
पाऊले ठेवून तुझे माझे प्रेत तू गाडून जा,

दिसशील कधी माझ्या नजरेतून कुणाला
तू दुर मिटलेल्या माझ्या नजरे आडून जा..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

सांज किनारा..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

सांज किनारा..!

ती त्याची वाट बघत सारखी ये-जा करत होती. वेळ झाली होती त्याच्या येण्याची पण उगाच तिची नजर भिरभिरत होती. सांजेचा रवि पुन्हा तिच्या हातांवरच्या मेहंदीचा रंग नभावर उधळत होता. फिक्कट पुसट होत किनारा वारा दमट होत होता.
अजुन कसा आला नाही. कुठे राहिला हा! नेमकं वेळे आधी हजर असलेला एखाद वेळेस चुकला तर होता-होईल तितका त्रागा-शंका-कुशंका वरचे-वर मनात डोकावत राहातात. धावत येत असलेल्या लाटेसोबत सावकाश तो ही तिच्या मागे तिच्या नकळत येतो.
डोळ्यांवर हात ठेवून खर्जातला आवाज अजुन खर्जात नेवून बोलतो "ओळख पाहू". तिची वैतागलेली पाकळी त्याच्या स्पर्शाने मोहरुन खुलून येते. एका हातात त्याने लपवलेली गुलाबाची फुले 'तुला हवा तोच आहे' गंधातून चुगली लावून देतो. ती ओळखते आणि तो विस्मयीत होतो.
कसं ओळखलंस-कसं ओळखलंस सांग-सांग हैरान करु लागतो. ती फक्त हसते! त्याच्या हातातली फुले घेवून लाटांजवळ धावत जाते. तिच्या मागे तो पळतो आणि अस्ताला जाणारा सुर्य गुलाबी रंगाची बरसात करतो. लाटांशी खेळ करत, वाळूवर पाऊले रुतवत त्या  दोघांची  क्षितिजावर एक शत-पावली सुरु होते.
हातात हात गुंफले जातात. पावलांशी पाऊले मिळवले जातात. सहवास स्पर्शाचा अबोल एका क्षितिजाचा नजरेतून नजरेत संवाद पेरतो. उधळलेला प्रत्येक रंग त्यांच एकमेकांवरच प्रेम व्यक्त करतो. ते दोघं मात्र त्याच रंगांवर नजर खिळवून एकमेकांच्या शेजारी उभे असतात. नि:शब्द-स्तब्ध-हतबद्ध स्वत:च्या प्रेमाच्या उधळणीला दृष्ट लावत, हातांची गुंफण घट्ट करत अनवाणीच...रात्रीच गडद सावट उमटे पर्यंत..!
---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com

तुझी लेखणी तळपू दे..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

तुझी लेखणी तळपू दे..!

दरवेळी प्रमाणे यंदा आई-बाबांना सोनं देवून पाया पडल्यावर...दोघांनीही आलटून पालटून माझ्या पाठीवर हात फिरवत, डोक्यावर हात ठेवून एकच आशिर्वाद दिला... तुझी लेखणी तळपू दे... थोड भरुनही आलं आभाळ न मनही शांत झालं...कदाचित, मला हवं असलेलं मिळालं...ज्या प्रतिक्षेत होतो तिचं संपणं जाणवलं...प्रेम आहेच ते नकळत व्यक्त झाल्यावर हलकं वाटतंच... ओझं मग कितीही लादो... पर्वा नाही..!

आई-बाबांच्या ऋणात असणं व्यक्त करणं  अवघडच जातं...तिथे फक्त नतमस्तक होण्यातच सर्व येतं..! _____/|\____

शुभ दसरा..!

------- पियुष / क्षण / मृदुंग
kshanatch@gmail.com

होती ती एक..! :-)

♥
♥ क्षण..! ♥

होती ती एक..!

तिला सोडून बोललो कुणाशी किंवा फ्लर्ट केले कुणाशी तर रागाने लालेलाल होणारी. जाणून-बुजून दुर्लक्ष केल्यावर लक्ष दे म्हणनारी. सुधर माझ्यासारखी दुसरी नाही मिळणार म्हणत भाव खाणारी. गुलाबाच्या पाकळी सारखे यौवन होते तिचे. दाट काळे नसले तरी सोनेरी केश होते तिचे. काजळ नयनांचे दररोज असंख्य वार व्हायचे. लहरी गुन्हेगार हा तरीही तिच्या तावडीतून पसार व्हायचा. मागे-मागे यायची सावलीसारखी. पुढे-पुढे जायची वाटेसारखी. थांबलो न गुंतलो कुणात तर चरफडत बसायची. समोर असुनही तिचा मी नसायचो. 'जल बिन मछली' अवस्था तिची असायची. फुलपाखरासारख बागडत झगडत राहायचो एकमेकांशी. सात जन्माचे वैरी भेटले कि काय असे रान पेटवून द्यायचो. अध्ये-मध्ये लुडबूड करणारे मग तिची बाजू घ्यायचे. जुमाणलंय कुठे कुणाला अफाट सैन्य असले तिच्यासोबत तरी तह करण्याची एकट्यात ताकद असायची. हा देव तो देव धरुन बसल्यावर मग या देवाची बारी यायची. जा दगडाजवळच झिडकारले जायचे. वाईट आहेस तू खुप! ओघळलेले दोन थेंब चुगली लावून मन विरघळून द्यायचे. खाली-पिली मिठीत मग कशाला जखमांना चिघळून द्यायचे. चुकलं- सॉरीची पंगत मध्यरात्री रांगेत बसायची. पाहाटे पर्यंत छळून झाल्यावर दिवसभर डोक दुखवायची. काही म्हणा होती ती एक वेळ जी खुप छान जायची..!
----------------- मृदुंग
kshanatch@gmail.com

ऑर्कूट..! RIP

♥
♥ क्षण..! ♥

ऑर्कूट..! RIP

2004 - 2014 भारतीय वंशाचाच म्हणू तो त्यांचा दहा वर्षाचा मुलगा होता. चंट त्याच बरोबर समंजस डांबरट पोरगा होता. वैचारीक वाद होतेच तरीही 'राजकारण' या सज्ञेचा पाया होता. मैत्री-प्रेम-नातं-घरही कॉलेज कट्ट्यानंतर इथेच रंगले. याने जन्म घेताच गावं-शहरं-देशही काय अगदी समोरची चिंकी मागच्या गल्लीतल्या बंडूला सुद्धा जोडून घेतले.

सुरवातीला फॉर्म भरुन घेवून सदस्यांची जि-मेल (लाचलुचपत सुविधा कार्यालय म्हणू) इथे नोंदणी केली जायची. या संकेत स्थळावर सदस्याला त्याचा पत्ता दिला जायचा. मग इथे ई-मेल्स सोबत चॅट नावचे ऑप्शन देऊन, ऑर्कूटवर इन्सटन्ट सदस्य बनवायची मुभा किंवा कळ (इन्व्हाईट बटन) बहाल करुन दिले. जो नको, जे सदस्य होते त्यांनी त्यांचे मित्र, परिवार, शेजार ओढून घेतला. जो यांच्या आधी संपर्कात यायचा तो ओढला जायचा.

पुढे लोकप्रियता जसं-जशी वाढत गेली तसं-तशी आधीच सदस्य असलेले सभासद नव्या लोकांना लाचलुचपत कार्यालयात अपॉन द टेबल-अंडर द टेबल हात-पाय चेपायला आणि स्तुतिसुमणांचे गुणगान करायला लावायचे. तसेच वयाचे अठरा वर्षे पुर्ण लागायचे. वापर नव्हे वावर करायला हं! मग चुकीच्या जन्म तारखा, सेक्स चेंज, रि-अपडेट सोशल स्टेटस, या सुविधेमुळे 'फेक' या किन्नर जमातीचा सुळसुळाट झाला.

पुढे-पुढे ह्या जमातिने इतका उत्पात माजवला कि, त्या जमातिची लागण "फेसबूक" या अबोध बालकाला पोटातच झाली. असा, हा माजी अन् भावी घोटाळा वर्षभरात ऑर्कूट जन्मदात्याच्या लक्षात आला असुनही, मुलाच्या पहिल्या वाढदिवसाच्या दिवशीच त्यांनी "रजिस्टर नाऊ/क्रियेट न्यु अकाउंट" हि कळ ऑर्कूटची लहान बहिण म्हणून लोकार्पण केली. मोकळे रानच झाले हो मग! जिथे इंटरनेट दिसलं तिथे ऑर्कूट ओपन झालं. सभासद झाल्या नंतर समुह आलेच, समुह आल्या नंतर चावड्या आल्याच, चावड्यांवरुन वाद झालेच, आणि समुहांचाही मग पुर आला. सभासदांची कमी कुठे होतेय. खरे नाहीत ना मग खोटे वाढवा सभासद असा अलिखित नियमच झाला.

फॉरअर्म्स या मथळ्यात टॉपिक्स उपनावाखाली लोकसंख्या इतकी वाढली कि विचारु नका. "आलात तर हजेरी लावा, गेलात तर बाय म्हणा..!" शाळेचे अधुनिक प्रेझेन्टिशिट तयार केले, शाळा सोडलेल्या न पोटापाण्याचा व्यवसाय करत असलेल्या लोकांनी. काय काय एक एक समुह विचारु नका. जॉईन होताच भपकेबाज पोशाखातली प्रोफाईल स्वागत देखील करायची. काय ते दिसणं काय ते इम्प्रेशन आहाहा..!

हजेरी नंतर वधु-वर सुचक मंडळा नुसार वरील व्यक्ती आवडते का हो / नाही विचारुन सुत देखील जुळवले. गुण्या गोविंदाणे नांदत असलेल्या समुहात फुट देखील पडली. अगदी दृष्टच लावली म्हणा..! राजकीय चर्चा आवडणारे वेगळे निघाले, टाईम-पास करणारे वेगके झाले, अगदी नवोदीत किंवा नामांकीत कविता लिहिणारे तर चक्क वायफळ कविता नाव असलेले सदरे चालवू लागलीत. वाताहत झाली तशी लोकंही जुळली. नातंही फळली-फुलली. पसारे वाढत गेली.

उन्हाळे-पावसाळे जास्त पाहिलेली न एकमेकांवर शाई फेक करणारे चेकाळून उत्पात माजवू लागलेत.
त्यांच्यावर अंकूश म्हणून समुहा-समुहा नुसार नियंत्रकही निवडणूका लढवून आणि मालकाशी प्रामाणिक असल्याचा पक्ष नव्हे समुह, समुहांवर समुहपद भुषवू लागली. इथेही मालक-नियंत्रकांची युती फुटलीच. नियंत्रक मालक झालेत. मालक नियंत्रक झालेत. सदस्य तर आयते लाडोबा झालेत हो..!

एकंदरीत "फेसबूक या विदेशी मुलाने जन्म घेवून तो पायावर चालू लागताच" ऑर्कूट या पहिल्या भारतीय वंशाच्या मुलाने हाय खाल्ली, खचत गेला, शेवटी कोलमडून पडण्यापेक्षा अनंतात विलिन करण्याचा निर्णय ऑर्कूटच्या जन्मदात्यांनी घेतला. तो दिवसही ठरवला गेला. ऑर्कूटचा दहावा वर्धापण दिन माफ करा दहावा वाढदिवस दिनांक : 30 सप्टेम्बर 2014 रोजी. ऑर्कूटणे त्याची वादग्रस्त परंपरा फेसबूकवर हस्तांतरीत करत, वादांची पिढी पुढे नेण्यास फेसबूकला शुभेच्छा दिल्या आहेत. 'फेक' या लागणीवर औषधे शोधण्याच्या प्रक्रियेसाठी अनुभवांची मदत करु. असे, अश्वासनही ऑर्कूटणे फेसबूकला दिले.

आज दिनांक 1 ऑक्टोम्बर 2014 रोजी, ऑर्कूट आपल्यात नाही या त्याच्या समाधीवर दोन क्षण मौन पाळून ऑर्कूटच्या आत्म्यास चिरशांती लाभो असे चिंतू या..!

---------------- © मृदुंग
kshanatch@gmail.com