♥
♥ क्षण..! ♥
ग्रहण..!
म्हणावे तेवढे आस्तिक मी नाही. तोंडावर तोंड पडलं आणि वाटेत वळण घ्यावे लागले. पायरी चढून अगदी गळा भेट घ्यायची चूक माझ्याने होत नाही. बोलायला नवस आणि फेडायला पांग माझ्यासारखी नास्तिक लोक्स तळव्याखाली ठेवतात. कर्माचे व्यवहारी धर्म होतात. त्यासाठी स्वतंत्र वेळ आणि मनात आस्था निर्माण होण्यासाठी कुतूहल तरी कुठं उरतं? मिळत?
दगडच आहे! दगडाने मुळात दगडाला भेटू नये. संघर्ष जास्त होऊ लागतो. जाणिवांना खुंटल्यावर वास्तवात दोन दगडांमध्ये फरक तरी काय उरलेला असतो? भावना, आस्था, प्रार्थना आणि प्रेरणा यांची सांगड पायऱ्यांपेक्षा, अनुभवांच्या गाभाऱ्यात जास्त चोखंदळपणे लागते. पायऱ्या चढून दगड भेटतो आणि अनुभव तुडवून शहाणपण. दोन्ही सारखच आहे. मनात समाधान असेल तर प्रसन्न कुठेही वाटत. चारित्र्य पवित्र ठेवलं तर शरीराची अगणित संपत्तीची मालमत्ता वंदनीय वाटते.
उजेडात चाचपडत प्रश्न घेऊन उत्तरे मागायला जातांना अंधारात स्थिर असलेला दगड केविलवाणा वाटतो. उजेडात यायचं धाडस नाही. तेजोमय केलेल्या दिव्यांच्या प्रकाशात मुखावरच्या कितीतरी रेषा दिसतात. बघायची नजर आणि स्वीकारायची ताकद तेवढी हवी असते. आव्हान कुणालाही देता येत. स्वीकारायचं धाडस तेवढं हवं असत. नास्तिक म्हणून स्वतःच्या आस्तिकतेला आव्हान देतांना भेटत किंवा मिळत काहीच नाही. मुळात कुणीच नाही. मनात असलं की, हसण्याचा भास आणि कृपादृष्टीचा भास निर्माण होतो. त्यावरच नशिबाची खेळी चालते आणि नियती क्रूर होते. वेड्यागत आयुष्य होऊन फजिती होते. त्याची अस्तित्व शोधण्याची दूषण लागतात. सिद्ध करायचेच म्हणून अभ्यास, ध्यास पुढे आभास होतात. अनाकलनीय उकलत नाही. जे सरळ साधं तेही गोंधळ माजवत. दिवस रात्रीचे विज्ञान कळता कळता अमवास्याचे ग्रहण चिकटते. खेळच तो ऊन-सावलीचा उजेडापेक्षा अंधारात जास्त नेणारा. स्वतःला निश्चयी आणि ठाम ठेवूनही काळोखातच ओढत नेणारा.
मग आस्तिक झालं काय आणि नास्तिक बनलं काय? उद्धार हा परिस्थिती आणि परिश्रमाच्या तपस्येवर ठरलेला. मग त्याला साधना म्हणायचं की, अध्यात्म? हा विचार करणारा भाग आहे. या सगळ्यात जाऊ द्या ना आपल्याला काय? हा कधीही पिच्छा न सोडणारा ग्रहण आहे. एकतर पळ काढायचा. नाहीतर सामोरे जाऊन बघायच अंधारात ग्रहणाएवढं प्रामाणिक कुणीच असत नाही..!
------------------------ ✍मृदुंग®
kshanatch@gmail.com
73879 22843
